In de straten van Austin, en dan specifiek 6th Street, het hart van SXSW, kan je vanaf vandaag over de koppen lopen. Traditioneel vindt vanaf vrijdag het grote publiek zijn weg naar het festival met alle gevolgen vandien. Maar niet getreurd, planning afstellen op kleine clubs met minder bekende namen en je komt zonder kleerscheuren thuis.

Eerste band in het vizier heet MY LATEST NOVEL , zonet getekend door het succulente Bella Union label maar ik ontwaar niet meer dan een vervelend (en duidelijk verveeld) afkooksel van Arcade Fire. De wachtrij voor The Hold Steady is immens dus besluiten we te bivakkeren in de Mohawk Club voor enkele leuke bands. THE ROSEBUDS, noch THE DELTA SPIRIT breken echter potten. Deze bands (samen met Gringo Starr – zie verslag dag 1) doen het echt wel goed maar dit soort in Amerikaanse roots gedrenkte rockbands zie ik bij ons niet direct aanslaan bij een breed publiek. Wie wel de nagel op de kop slaat is Kisses For The Misses


Na de moeizame verplaatsing door de loodzware hitte naar de PureVolume showcase voor emo hype FOREVER THE SICKEST KIDS wacht ons een koude douche. Het blijkt een akoestische showcase te zijn en die kan ons niet bekoren want we missen toch de krachtige hooks en wisselwerking met het publiek.

Aan het begin van de avond wordt ons een verrassing in de schoot geworpen. Een Brit die net uit de goot lijkt recht geholpen, de naam BEANS ON TOAST draagt, aan Jonathan Richman schatplichtige songs speelt, maar zijn teksten drenkt in oer Brits cynisme. Feelgood show van het jaar! Hij wordt gevolgd door die andere singer-songwriter FRANK TURNER maar die ziet de bui al hangen en probeert met een hautaine uitstraling en Billy Bragg overschotjes de meubelen te redden. AMAZING BABY laat ons koud. Yep, zo simpel kan het soms zijn. Een show waar je het noch warm noch koud van krijgt en je wat doelloos rondkijkt naar de andere bezoekers die het duidelijk ook koud laat. Zo niet bij hip hopper P.O.S. die je onmiddellijk aan het springen en meebrullen krijgt. Hip hop zoals er meer moet gemaakt worden: inventieve backing tracks, geen bling bling, gewoon een hip hopper die keihard werkt om zijn visie op een publiek over te brengen.

P.O.S. ‘The Optimist’
Optimist


LE LE is het zogenaamd Franse alter ego van P. Fabergé (hier handig omgedoopt tot Serge Fabergé), je weet wel, die jongen van De Jeugd Van Tegenwoordig. Ondanks de magere opkomst haalt hij alle truuken uit de Franse baret en ontaardt het in een aardig feestje met gratis champagne, courtoisie de Monsieur Serge. Na 10 minuten in een statische wachtrij te hebben gestaan voor het ons vaak getipte Wolves In The Throne Room gooit uw man ter plaatse de handdoek in de ring. Of zoals Serge Fabergé zou zeggen: jeter la serviette dans le périphérique!

Dag lieve internetkinderen. Oogjes dicht en snaveltjes toe.