Ze begon al op maandag met de fusion van klezmer, world, folk en dance die Oi Va Voi heet. Ik ontdekte deze band - toen nog met violiste Sophie Solomon en gastzangeres KT Tunstall - in 2004 in de Brusselse Botanique. Ze gaven daar een ronduit verpletterend concert, maar toen we, nog nagenietend, bij de wagen aankwamen, werden we geconfronteerd met een andere verpletterende realiteit: een verbrijzeld raam, leeggeroofde koffer en minstens drie politiekantoren die vrolijk verkondigden dat dit misdrijf niet binnen hun ambtsgebied viel… Dat concert van Oi Va Voi heeft dus om meerdere redenen een bijzonder plekje in mijn geheugen veroverd.
Tegenwoordig neemt Anna Phoebe de viool voor haar rekening en daar ga ik als fotografe niet om klagen, want als het licht een beetje mee wil, zijn er van deze flamboyante dame spectaculaire foto’s te maken. Ook de nieuwe zwarte zangeres Bridgette Amofah kun je geen gebrek aan enthousiasme aanwrijven, al ben ik er door het schaarse licht niet helemaal in geslaagd de gebruikelijke explosiviteit van Oi Va Voi op foto te vereeuwigen.
Het voorprogramma van Oi Va Voi werd verzorgd door de Belgische band Amatorski. Ze moeten nog wat groeien op het podium, maar ze zijn veelzijdig en maakten alvast een veelbelovende indruk.
Donderdag trad Chris Chameleon, frontman van de voormalige Zuid-Afrikaanse groep Boo!, aan in de AB-Club. Boo! wist als voorprogramma van Zita Swoon in België een hele schare fans te verzamelen, maar slechts weinigen hebben ook de weg gevonden naar het soloproject van Chris. Na de split van Boo! ruilde hij immers zijn hotpants, exuberant gedrag en basgitaar in voor een maatpak, een intimistische sfeer en een akoestische gitaar. In zijn nieuwe rol als singer-songwriter laat hij zich inspireren door Zuid-Afrikaanse poëzie en dat hoeft zeker niet saai te zijn. Toegegeven, als fotografe kies ik resoluut voor de hotpants en het exuberant gedrag, maar ook solo doet Chris nog de gekste dingen met zijn stem en blijkt hij een geboren entertainer. Either you love him, or you think he’s completely bonkers. I love him, because I think being bonkers is a good thing… Chris bracht ook een paar oude Boo!-nummers op zijn basgitaar en deelde ons het heuglijke nieuws mee dat er plannen zijn voor een Boo!-reünie. Met of zonder hotpants, dat valt nog af te wachten, maar daar gaan we niet moeilijk over doen!
Tot slot keek ik enorm uit naar het concert van The Cult, die mijn lievelingsalbum ‘Love’ integraal zouden brengen in een zo goed als uitverkochte AB. Ik wilde dit uiteraard ook heel graag fotograferen, maar dat was buiten de tourmanager gerekend. Wraakzuchtig als ik ben, had ik me voorgenomen dat de band wel heel hard zijn best zou moeten doen om terug in mijn gratie te komen. Ik zou er met veel plezier brandhout van gemaakt hebben (in deze frisse temperaturen zou dat trouwens goed van pas komen), maar de oude knoesten van The Cult laten zich zo gauw nog niet omleggen. De muzikanten waren in topvorm en, hoewel Ian Astbury zijn stem af en toe klonk alsof hij boven een open vuurtje een beest had geroosterd (de staart hing trouwens nog aan zijn broek!), verdween mijn sprokkelhout al snel in het vuur van hun AB-concert.
