"Veel van mijn goede vrienden die ook queer zijn wonen in Brussel, daarom voelt het als een veilige stad aan voor mij. Ik vind het jammer dat dingen zoals Pride maar één keer per jaar zijn en dat alle grote bedrijven daar nu ook op springen."
Met Faces of AB wandelen wij even binnen in het leven van een AB-ganger. Samen mijmeren we over Brussel, deze vreemde tijd en AB. Voor deze editie gingen we op pad met Michelle Geerardyn.
"Ik ben Michelle Geeradryn, ik studeer Gender en Diversiteit aan de UGent en ben de huisfotograaf van AB. Verder ben ik ook redactrice voor Indiestyle en schrijf sinds kort voor het fotografieplatfrom BreedBeeld. Momenteel ben ik aan het werk voor een podcast waarin ik samen met Kinky Star VZW (en Ange Nsanzineza) de status quo van de muziekindustrie in vraag stel. We hebben het bijvoorbeeld over de problematiek van Spotify die hun artiesten niet goed betalen. Half mei zal de eerste aflevering uitkomen.
Ik vond het eigenlijk eerst bizar dat ze mij vroegen voor die podcast, een introverte West-Vlaming, maar nu vind ik het heel tof, een echte uitdaging. Ik zou heel graag basgitaar leren spelen, maar het is er nog niet van gekomen. Als ik een nummer hoor en ik denk wow dit is goed, komt het meestal door de baslijn.
Ik ging al vaak naar concerten en toen ik voor Indiestyle ben beginnen schrijven, werd dat alleen maar meer. Daar heb ik ook de overgang naar concertfotografie gemaakt en kwam dus al regelmatig in AB. Twee jaar geleden ben ik gevraagd om foto’s te komen maken bij het BRDCST festival en net dat jaar was AB ook naar een nieuwe huisfotograaf op zoek. Ik vond de samenwerking zo fijn dat ik met een duwtje in de rug van mijn vrienden mezelf kandidaat heb gesteld.
Veel mensen zeggen tegen mij dat het super jammer is dat ik huisfotograaf ben tijdens corona en maar een half normaal jaar heb kunnen meemaken. Maar zelf zie ik dat eigenlijk niet zo negatief, ik heb veel unieke projecten mogen fotograferen. De epidemie heeft voor beelden en kansen gezorgd die er anders nooit geweest zouden zijn. Een van de meest absurde beelden die ik heb gemaakt was toen de studenten hun examen daar op het podium kwamen maken.
Mijn relatie met Brussel is wel een slowburner, pas toen ik veel naar concerten begon te gaan is die eigenlijk begonnen. Maar nu met AB en een paar van mijn beste vrienden die hier wonen, voelt het meer en meer als een stad waar ik me thuis voel. In corona heb ik een paar moeilijke periodes gehad en dan kwam ik naar Brussel om rust te vinden, wat raar in de oren klinkt, maar ik vond hier gewoon de juiste mensen en je kan hier ook opgaan in de anonimiteit.
Mijn relatie met Pride is nogal dubbel omdat mijn coming out een beetje geforceerd was. Iemand heeft dat eigenlijk voor mij gedaan op een heel dramatische manier. Toen moest ik het wel tegen mensen beginnen te vertellen, maar ik was daar eigenlijk nog niet klaar voor op dat moment. Daarna wilde ik dus nog even niets met het hele Pride gebeuren te maken hebben, omdat ik het niet op mijn eigen manier had kunnen doen. De reactie van iedereen die ik het vertelde was wel super positief, warm en enthousiast zelfs. En heb ik mijn eigen community kunnen vinden, dus nu heb ik eigenlijk wel zin om er deel van uit te maken, ik kijk er echt naar uit.
Het thema van Pride Month dit jaar is #WeCare, met een focus op de fysieke, mentale en sociale gezondheid. De problemen op al die vlakken zijn volgens mij het gevolg van de steeds rechtsere, liberale en kapitalistische samenleving. De patriarchale instellingen waarin wij bewegen zorgen er gewoon voor dat mensen versplinterd geraken. Om als maatschappij daarvan te genezen denk ik dat de revolutie ligt in uzelf kwetsbaar opstellen, toegeven dat je elkaar nodig hebt en heel actief naar connectie zoeken met mensen. We moeten niet altijd zo individualistisch en onafhankelijk zijn vind ik. Dat is ook de reden dat ik heel blij dat de avondklok weer weg gaat en dat je met tien mag afspreken, dan heb je terug meer een collectief groepsgevoel.
Veel van mijn goede vrienden die ook queer zijn wonen in Brussel, daarom voelt het als een veilige stad aan voor mij. Ik vind het jammer dat dingen zoals Pride maar één keer per jaar zijn en dat alle grote bedrijven daar nu ook op springen.
Ik herinner me vrouwendag in AB vorig jaar heel goed, het gebouw hing vol posters, de boodschap ‘respecteer elkaar’ was toen zo aanwezig en in your face en ik voelde mij daar zo goed bij. Ik had eindelijk het gevoel dat ik niet op mijn hoede moest zijn. Dan voel je echt het contrast met alle andere dagen van het jaar en denk je: ‘Waarom kan het niet altijd zo zijn?’. Iedereen heeft het recht om zich op hun gemak te voelen in alle ruimtes en situaties. Het moet fundamenteel voor iedereen werken en niet voor maar één bepaalde groep. Ik vind het eigenlijk vreemd dat het nog altijd zo is. "
Interview: Lara Decrae
Pictures: Lien Peters
