"Ik ben eigenlijk niet zo'n voorstander van het woord 'feminisme', omdat het door zijn witte geschiedenis niet enkel mannen maar ook POC, transgender vrouwen, etc. uitsluit. Het zou ook over hen moeten gaan. Intersectioneel feminisme biedt wel alternatieven."
Met Faces of AB wandelen wij even binnen in het leven van een AB-ganger. Samen mijmeren we over Brussel, deze vreemde tijd en AB. Voor deze editie gingen we op pad met Anne Ballon.
"Ik ben Anne Ballon, ik woon in Koekelberg, en ben een filmmaker. Ik heb fictie gestudeerd aan het RITCS maar ben nu eigenlijk meer met documentaire bezig. Ik ben net begonnen met een nieuwe job bij VLESP (het Vlaams Expertisecentrum Suïcidepreventie), waar ik een preventiecampagne ga ontwikkelen die zich richt op mannen. Daarnaast ben ik ook met een nieuwe studie begonnen dit jaar, Gender en Diversiteit aan de Ugent.
Mijn meest recente project is een kinderdocumentaire over mijn twee zussen waarvan er eentje transvrouw is. Hierdoor ben ik veel in contact gekomen met organisaties en partners rond dat thema. Ik voelde een verantwoordelijkheid om mij in te lezen over het onderwerp, omdat ik natuurlijk wil dat mijn werk maatschappelijk onderbouwd is en dat ik de context goed begrijp. Daarom ben ik gaan bijstuderen.
Mijn oudste zus is dus een transvrouw en ik miste in de media het perspectief van een familielid tijdens de transitie. Je zit mee in dat proces en dat is niet altijd gemakkelijk. Normaal staat de transpersoon heel erg centraal en daarmee ook de lichamelijke transitie, maar ik wilde het eens vanuit een andere hoek benaderen. Het verhaal in ‘Jules & Ik’ wordt verteld vanuit de ogen van mijn jongste zus. Je komt te weten hoe zij die transitie en veranderingen in de familiedynamieken ervaart. Omdat er veel aandacht naar de transitie van mijn oudere zus ging, voelde de jongste zich bijvoorbeeld vaak op de achtergrond geplaatst. Het is echt een documentaire, ik ben gewoon met mijn camera naar het appartement van mijn moeder getrokken en heb verschillende situaties gefilmd. Sommige dingen zijn lichtjes geënsceneerd maar de beste scènes gebeurden geheel onverwacht.
Ik heb een tijdje in het AB café gewerkt. Dat was echt heel leuk, we hadden een keitof team. Ik heb daar veel vrienden aan overgehouden. Voordien kwam ik al vaak naar AB, maar na mijn tijd daar kwam ik er nóg vaker, voor een concert of om gewoon met oud-collega's te babbelen. Een paar concerten in de grote zaal zijn met echt bijgebleven. Run The Jewels vond ik geweldig en onverwacht een concert van Amenra ook, terwijl dat normaal niets voor mij is. Ik pikte het toevallig mee na een shift en het was fantastisch.
Toen ik in het café werkte heb ik met twee vriendinnen besloten om mee te fietsen met het AB-team voor Kom Op Tegen Kanker, omdat we vonden dat dat zo’n mannenclubje was. Daarna zijn we elk jaar blijven meedoen, ik denk niet dat we ooit aan de 1000 kilometer geraakt zijn, maar toch zeker aan 600 km. Dit jaar heb ik op een andere manier mee geld ingezameld, we hebben wafels gebakken en die dan met de fiets aan de deur in Brussel gaan leveren. Het kreeg ook extra betekenis toen een gemeenschappelijk vriendin de ziekte van Hodgkin (vorm van kanker) kreeg, we voelden ons echt allemaal betrokken. Ondertussen is ze in remissie, dus dat is heel goed nieuws.
Ik ben opgegroeid in Aarschot, maar woon intussen al 10 jaar in Brussel. Ik voel me hier ook thuis, zeker nu mijn familie hier ook woont. Het begin van de lockdown hier vond ik eigenlijk nog leuk, ik isoleerde samen met vier huisgenoten en mijn lief in ons huis met een tuin. En nu de terrassen terug open zijn begin ik al wat te vergeten hoe doods en triest Brussel voor een lange tijd was, zeker in de winter was dat hard. Nu kan je terug mensen op straat tegenkomen die je kent en een spontane babbel slaan. Die eerste dag dat de horeca terug open was ben ik heel veel oud-collega's van AB terug tegengekomen, mensen die ik normaal wekelijks in het centrum tegen het lijf liep en waarvan het nu anderhalf! jaar geleden was dat ik ze nog had gezien.
Als volgende project schrijf ik een documentaire over het alleenstaande vaderschap en welke invloed dat heeft op de beleving van mannelijkheid bij die vaders. Dat kan ik ook linken aan de preventiecampagne voor VLESP. Het suïcidecijfer bij mannen is veel hoger dan bij vrouwen en die ongelijkheid houdt mij wel bezig. Ik vind het interessanter om mannen proberen te begrijpen dan ze gewoon af te schrijven. Ik ben eigenlijk niet zo'n voorstander van het woord 'feminisme', omdat het door zijn witte geschiedenis niet enkel mannen maar ook POC, transgender vrouwen, etc. uitsluit. Het zou ook over hen moeten gaan. Intersectioneel feminisme biedt wel alternatieven. En de uitdaging ligt net in het implementeren van het idee dat de ideale wereld, die wij als 'voorstanders van gendergelijkheid' willen, ook voor hen beter kan zijn. Meer hun emoties kunnen tonen of erover durven praten kan bijvoorbeeld al heel waardevol zijn. Als man ben je ook gewoon een product van een patriarchale maatschappij die je al sinds je geboorte bepaalde dingen heeft gesocialiseerd. Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om daaruit te stappen."
Je kan 'Jules en ik' hier gratis bekijken!
Interview: Lara Decrae
Foto's: Lien Peters
