Aan de leiband van ma en pa.
Yep, Een minifestival binnen een festival! En dat met niet minder dan een vijftal acts! En dat terwijl de zon vlijtig schijnt… Edoch Domino heeft blijkbaar een trouw publiek dat keurig op tijd komt…
Openen deden de broekies van Tiny Masters Of Today. Broer en zus – beiden met een mooie ijzerwinkel in de mond - zijn amper 16 en 17 en dus gaan ma en pa mee op tour. Respect hebben ze al verdiend van o.a. Jon Spencer, Yeah Yeah Yeahs alsook Butthole Surfers (ah heren, mogen we trouwens nog een reden voor jullie geannuleerde AB-concert?) die ze tot hun fans mogen rekenen. Ma en pa zijn trouwens goed op de hoogte van het reilen en zeilen van hun kids en hoe de business werkt. “Yeah, we wanna play Pukkelpop festival!”. Gewoon toch even Chokri bellen, niet? Benieuwd of Tiny Masters zichzelf gaan bewijzen tegen de zomer als hun tweede plaat uitkomt. Live is er alvast nog veel werk aan de winkel. Veel pose, maar weinig enthousiasme… Kortom: nog veel boterhammen met spek eten is de boodschap.
Meteen een mooie triomf en voor het eerst in België: het trio Mi Ami. De zanger klinkt als een kelende vrouw en de band koppelt ritmiek aan experiment… De groove lijkt zo weggeplukt van Fela Kuti. “Dit is goei poeier” hoorden we iemand zeggen. Dat kunnen wij enkel maar beamen. Top!
Mono bevestigd zijn status. Handsome Furs staat in de fik.
De Handsome Furs zijn helemaal de kluts kwijt als ze te AB arriveren. “It’s great to be back at AB man!” is het eerste wat zanger Dan Boeckner me zegt. Boeckner stond hier reeds met Wolf Parade afgelopen jaar. Maar er is een reden dat Handsome Furs helemaal opgedraaid zijn. Hun auto parkeerden ze in de buurt van AB maar vatte om een of andere reden vuur. Leve het dichtstbijzijnde restaurant die hen in ijltempo een brandblusser bezorgde. De tour moet evenwel nog afgewerkt worden met diezelfde auto: altijd heerlijk om extra brandlucht mee te laten reizen… Echt bekomen doet Handsome Furs niet. Als ze slechts een set van 23 minuten afwerken reageert hij verbaast als ik hem daarover aanspreek. “Ow sorry man, I thought we only had 30 minutes. Sorry, we’re still so confused about the fire.” Vergeven en vergeten Dan. Hopelijk ook het publiek, maar die laafden zich kijklustig aan Dan’s wederhelft Alexei Perry.
Health deed wat het moest doet: geweldig oorverdovend overtuigen… Dra verschijnt hun tweede album: wij zijn alvast danig benieuwd, dit is een act met veel potentieel. Zeker die extra percussie slaat in als een bom! Meer dan welkom terug te AB in de toekomst beste Health! Nu alleen nog die spuuglelijke fluo t-shirts veranderen en we zijn er!
Het Japanse Mono bestaat inmiddels 10 jaar. “It’s a dream to come true to play here as an headliner” zegt gitarist Taka mij. Hij herinnert zich nog zeer goed zijn concerten met zijn held Shellac. Steve Albini is dan ook al jarenlang fan van de band. Als ik hem voor onze reportages interview, vertelt hij ronduit enthousiast. Niet evident, want Japanners mogen dan wel allen Engels spreken, ze doen het niet graag omwille wegens foute uitspraak af te gaan. Begin mei speelt Mono naar aanleiding van hun 10-jarig bestaan met een kamerorkest in New York, en dat willen ze dit najaar nog een paar maal herhalen, het liefst te AB. Ik vraag Taka tot slot nog even voor de camera volgende zin in het Japans te vertalen: “Venetian Snares is big in the Belgian gay community”. Taka snapt er niets van. Geen erg, wij hebben soms ook nood aan een binnenpretje.
Op alweer naar dag # 6 en kijken uit naar Woods, Grampall Jookabox en The Notwist.
