Speciaal voor AB doopte het Brussels/Rotterdamse duo, opgemaakt uit Jens Bouttery en Lennart Heyndels, zich om tot Hi Hawaii & The Extensions. Op 14 april spelen ze samen met hun gloednieuwe octet van 3 blazers en 3 strijkers een concert in de grote zaal dat live zal streamen op de Facebookpagina van AB. 

Multi-instrumentalist Jens Bouttery werkte al samen met Jef Neve en schreef de muziek voor verschillende theatergezelschappen en voor verschillende films. Momenteel vertoeft hij in Rotterdam, maar daarvoor woonde hij veertien jaar lang in Brussel. De band met de stad gaat nooit stuk, zoveel maakt het nummer ‘Bruxelles’ op het gloednieuwe debuutalbum van Hi Hawaii: ‘The List’ duidelijk. Bouttery vertelt over de nieuwe plaat, de associatieve songteksten, het ontstaan van The Extensions en de creatieve beslissingen van zijn duo.

Jullie zijn alvast komen repeteren voor de show in de zaal, hoe verliep dat?

“De repetitie in de AB was echt heel leuk. Het was de eerste keer dat we live speelden met The Extensions, dus we waren benieuwd, het moet wel gewoon werken. Het waren ook niet allemaal dezelfde muzikanten als met wie we de plaat hadden opgenomen. De groep bestaat vooral uit mensen die we kennen uit de Brusselse scene.”

Hoe kijken jullie uit naar de livestream?

“We zijn blij dat de stream echt live is, daar zijn we heel erg fan van. Er is toch een bepaalde energie bij het hele live gebeuren. Als we weten dat er mensen echt op dat moment klaar zitten om je concert te bekijken, dat maakt ons een beetje nerveus en dat vinden wij een goed teken. Fouten maken vinden wij ook niet erg, daar kan je iets mee doen live. Onze muziek is zo geschreven dat er momenten zijn waarin we kunnen improviseren. Lennart en ik zijn het al wat gewoon om tussen de songs heen te zwemmen en de blazers en strijkers beginnen aardig mee te zwemmen.”

“De band bestaat uit vrienden uit de Brusselse scene die professionele muzikanten zijn. We hebben dus twee secties, een van drie strijkers en een van drie blazers. We willen hen ook wat nieuws laten uitproberen dus doen ze ook wat backing vocals en spelen sommige blazers tussendoor ook fluit. Dat maakt het opnieuw heel fris, ook voor de muzikanten.”

Mis je het publiek?

“Ja, het was wel even taai die repetitie, want de zaal heeft zoveel potentieel, zoveel resonantie. En zonder publiek is het gewoon naakter. Daarom hebben we voor een opstelling gekozen waarin we op het podium tegenover elkaar staan zodat we elkaars publiek zijn. Zo ontstaat er hopelijk ook een proximiteit met de kijker en voelen ze dat we echt aan het communiceren zijn.”

Heb je een band met AB?

“Ik heb zelf al een paar keer in de AB gestaan als muzikant, met Jef Neve. Ik herinner me vooral hoe goed ik de keuken van AB vond. En het was ook echt zalig om er te spelen, de vibe is gewoon supergoed. Een keer hebben we met Hi Hawaii al in de grote zaal gestaan als voorprogramma en het publiek was toen echt mee. Op een bepaald moment waren we onze bandnaam aan het scanderen met het publiek en toen ik nog eens aftelde van drie, riep iemand er keihard doorheen: ‘Fuck Jambon!’”

De videoclips van Hi Hawaii zijn van hoge productiewaarde, hechten jullie daar veel belang aan?

“Ja, videoclips vinden we vrij belangrijk. We bedenken altijd zelf het basisidee, dan kiezen we mensen om mee samen te werken en dan evolueert dat ook gewoon. Het opnemen van de clip voor ‘Saturday’ was echt veel werk, de voorbereiding voelde eigenlijk echt als logistiek bureauwerk aan. De regie hiervoor was in handen van Suze Milius. Voor Bruxelles kozen we een beeldend kunstenares Lisa Gambey uit die echt ideaal was hiervoor. Ze maakte een universum dat je nog niet eerder gezien hebt als videoclip. Er komt ook nog een nieuwe clip aan voor ‘Solutions’ en daar vroegen we een computoranimator Victor Van Rossem voor.”

Wat hebben jullie met lijstjes?

“De titel ‘The List’ voor het album hebben we gekozen omdat veel van onze nummers oplijstingen zijn. Lijstjes maken is onze associatieve manier van denken. Je maakt een soort wandeling van gedachten door je hoofd. In het geval van ‘Bruxelles’ maak je zelfs letterlijk een fast forward wandeling door Brussel. Ik heb veertien jaar in Brussel gewoond, van Vorst tot in Molenbeek. Vreemd genoeg heb ik het nummer Bruxelles in Rotterdam afgeschreven, het was makkelijker om de wandeling door Molenbeek te doen op een afstand, dan blijk je de dingen toch beter te herinneren.” 

Zit er ook een verscholen betekenis achter de hand met zes vingers?

“Ja, ons logo staat eigenlijk voor de zesde vinger die we graag zouden willen hebben omdat we zoveel instrumenten bespelen. We fucken onszelf daar mee, we bedenken iets met allerlei sounds, maar we zijn natuurlijk maar met twee. We willen zoveel tegelijk doen en dat mondt soms uit in een echte meltdown. Het is hersenpijnigend, maar ook fun omdat er een boeiende menselijkheid zit in dingen die mislukken. En als je zo veel tegelijk probeert te doen, gaat het al sneller een keer mis.”

Hoe gaan humor en muziek hand in hand voor jou?

“Humor en ironie is een deel van onze taal, maar we zijn wel serieus over onze humor. Zelfrelativering vinden we belangrijk. Onze teksten leggen eigenlijk iets dieper bloot, een realiteit en soms zelfs een existentiële crisis. Ik laat het graag aan de luisteraar over om dat te ontdekken. Mensen haken soms af op humor in muziek. Maar onze teksten zijn gewoon heel oprecht een eerlijk en we willen geen blad voor de mond nemen. Dat gezegd zijnde, Lennart en ik zijn beide heel positief ingesteld dus de muziek heeft een positieve sound. Je kunt het misschien wel benoemen als happy pop met een vleug existentiële tragikomiek.”

Interview door Lara Decrae

Foto's: Lien Peters