"Een camera, dat had hij niet zo graag, want hij was 'geen mooi meisje meer, moh vroeher wel, lang geleden, voor er coca zero was' maar toch mocht ik hem bij elke passage filmen in zijne living, zijn AB." 

door Peter Deckers / © Michelle Geerardyn

Die talloze fantastische concerten, livestreams, sessies en interviews. Want 'gi zie broave' én ook wel op enkele voorwaarden: Dat we er een Oscar mee zouden winnen en dat hij de dag later een ‘deeveedeetjen’ zou mogen komen halen voor 'ip z'n teevee'. En als ik hem dan belde om te melden dat zijn dvd klaar was, nam hij steevast op met 'allo pizza', vroeg hij of het toch zeker rauw genoeg gebleven was en stond hij een half uur later al in AB. Met zijn plastiek zakje. En zei hij na het bekijken, bescheiden als vanouds, dat ge niet moet verwachten dat een koe champagne geeft, en dat hij met z'n gat niet alleen in de boter maar ook in de margarine was gevallen. Tegelijkertijd!  

Z'n guitige pretoogjes immer intact bij al die oneliners en de humor die hem ook zo typeerde. Behalve wanneer we spraken over Sonny Boy Williamson of er opgenomen werd. Dan moest la connerie plaats maken voor ernst, want 'tmoe hoe zin ee..' De muziek had hem namelijk noois bedrogen en dus mocht hij de muziek ook niet bedriegen. Dus zong hij met hart en ziel voor Linda, Mustapha, Jean-Pierre, Fatima, Michel en Paul, you and me and Mr Nobody. Een vrai chanteur de charme ziet namelijk iedereen graag. Want iedereen 'heeft twee gaten in z'n neus'.

En zo verzamelden we véle uren beeldmateriaal waar we ten gepaste tijde nog lang uit zullen kunnen puren. Het was een ware eer om al dat moois te mogen vastleggen op gevoelige plaat, want Arno is als die gevoelige plaat zelf: voor altijd.

Merci voor alles Nonkel!

Peter Deckers