Met Faces of AB wandelen we even binnen in het leven van een AB-gezicht. Samen mijmeren we over Brussel, deze vreemde tijden en AB. Voor deze editie gingen we op pad met niemand minder dan Anysa Grammenoudis!

"Ik werk al 5 jaar bij de afdeling ticketing en communicatie in AB. Maar eigenlijk was ik al een keigrote concertganger voor ik hier begon te werken. Ik denk dat ik 12 was toen ik voor de eerste keer naar een concert van Destiny’s Child ging. Ik ben pas op m’n 25ste echt zelf muziek beginnen maken omdat ik zo angstig was. Maar toen kwam dus de quarter-life crisis en ik dacht bij mezelf, ik wil al heel m’n leven een R&B zangeres zijn zoals Alicia Keys, Aaliyah, Ashanti , Amy, Aretha…en Anysa dat past daar gewoon perfect bij (lacht). Dus heb ik intussen mijn EP uitgebracht.

Het is een creatie waar ik 4 jaar aan gewerkt hebt. Ik heb echt veel tijd nodig gehad. Ik vind het altijd bewonderenswaardig als dat bij andere artiesten zo snel lijkt te gaan, bij mij werkt dat zo niet. Muziek maken kost ook gewoon veel geld, zeker als je er zonder band alleen voor staat. Je moet producers en muzikanten betalen, artwork, photoshoots… en dat telt op. Dat kost eigenlijk stukken van mensen, en dat vertraagde ook het proces. Elke maand wat afbetalen was de enige manier waarop het lukte – ik heb alles zelf gefinancierd. Je voelt ook dat er stilaan terug wat meer leven komt, er zijn terug wat concerten en muziek wordt weer een topic. Je kan ook niet eeuwig op je ei blijven zitten. Naar mijn gevoel waren er ook best wel veel mensen depri tijdens corona, ik heb daar zelf ook veel last van gehad. Je hele leven viel gewoon weg, en ik had de gewoonte om constant echt overal op zoek te gaan naar prikkels. Toen dat allemaal wegviel ben ik echt volledig stilgevallen. Sinds een paar maanden voel ik terug wat meer goesting in alles. 

De titel van mijn plaat ‘Gosh.’ komt van ‘Oh my God’, maar dan “Oh My Gosh” want das nog net iets truttiger. ‘Gosh’ is zo een woord waarmee je frustratie kan tonen met een zeker teenage girl drama-gehalte. Mijn familie en vrienden vinden mij dramatisch. Ik vind mezelf gevoelig, maar ik voeg graag wat drama toe ‘for comedy’s sake’.  

Mijn volgende stap is aan een nieuwe EP werken, ik heb totaal niet de ambitie om een grote ster te worden. Ik sta ook niet persé graag op een podium, ik word daar nerveus van, dat bezorgt mij superveel stress. Ik heb gewoon nog nummers die ik wil opnemen, en als mensen dat leuk vinden doet me dat keiveel plezier. Het is niet echt voor de wereld, ik maak en kneed gewoon graag aan muziek. Maar voor, tijdens én na een optreden voel ik me heel de tijd verschrikkelijk.

Ik heb al wel wat optredens gehad en dacht dat dat wel zou beteren, maar het is nooit weggegaan. Intussen is het door corona weer zó lang geleden dat ik me weer helemaal ga moeten oppeppen als het weer zover is, like ‘don’t stress’! Ik zou voor een optreden echt kunnen kotsen, en na een optreden me de bedenking maken wat ik weer allemaal fout gedaan heb. Misschien ben ik wat te perfectionistisch. In AB zie ik veel artiesten passeren, dat helpt ook niet echt. Hier zie je echt alleen maar de top, iedereen ziet er zo professioneel uit (lacht). Ik zou graag on the down-low bekend zijn. Mensen die m’n nummertjes graag horen, maar mijn gezicht nog nooit gezien hebben. Ik heb dat eigenlijk ook met artiesten."