Michelle Geerardyn geeft de fakkel door - een dubbelinterview.
"Mijn tijd als huisfotograaf van AB zit erop en dat komt zeker met een beetje verdriet. Maar ik ben heel enthousiast over de fotograaf die de fakkel zal overnemen. Hoewel Daria pas sinds november vorig jaar de sprong waagde naar concertfotografie, valt ze op met haar talent. Het is dan ook met veel trots en vertrouwen dat we de rol als huisfotograaf in haar talentvolle handen laten." (Michelle Geerardyn)
Wat heeft muziek in je leven voor je betekend?
Daria: Ik denk dat muziek mijn levenspad heeft bepaald. Ik was op jonge leeftijd al in muziek geïnteresseerd. Ik groeide op in een cultureel arm provinciaal Russisch stadje. Mijn muzikale kennis haalde ik dus uit muziekencyclopedieën, illegale cassettes, stukjes muziekpers en cd's die mijn vrienden uit Moskou me per post toestuurden.
Toen ik 16 was kreeg ik eindelijk internetverbinding en raakte ik geobsedeerd door muziekfora en last.fm, waar ik virtueel veel gelijkgestemde geweldige mensen ontmoette. In die tijd was het moeilijk om me zelfs maar voor te stellen om naar een concert te gaan van één van de bands waar ik zo gepassioneerd door was, maar deze droom duwde me uiteindelijk verder. Ik verhuisde naar Moskou, wat in deze "pre-censuur" tijden nog een geweldige plek was om te zijn: vrij en vol van alternatieve cultuur. Alles leek er mogelijk. In 2015 waren de dingen al heel anders, en vertrok ik naar Europa om de wereld van de geluiden verder te verkennen. Onnodig te zeggen dat ik positief verrast was door de hoeveelheid geweldige live shows hier! Ik denk dat als ik kon, ik bijna elke dag naar een concert zou gaan. Deze kans als huisfotograaf van AB is dan ook een absolute droom die uitkomt.
Daria: Wat voor relatie had je met muziek en fotografie voordat je naar AB kwam?
Daria: Wat heeft de tijd in AB met je gedaan als persoon en als fotograaf?
Michelle: Ik was al geobsedeerd door muziek lang voor mijn tijd in AB. Sinds mijn 15e is elke dag gevuld met muziek vanaf het moment dat ik wakker word tot ik ga slapen. Ik was de vriend die iedereen probeerde mee te slepen naar concertzalen. Uiteindelijk werd dat telkens een solo-avontuur, tot ik begon te schrijven voor Indiestyle. Mijn netwerk van mensen die net zo nerdy waren over muziek als ik explodeerde en het voelde alsof ik mijn thuis had gevonden. Ik had net mijn eerste camera gekocht rond de tijd dat ik begon te schrijven voor de website. Het schrijven verschoof steeds meer richting fotografie. Ik heb nooit fotografie gestudeerd, dus mijn werk voor Indiestyle was de ideale manier om al doende in grote vrijheid aan mijn vaardigheden als concertfotograaf te werken.
De belangrijkste dingen die ik uit deze ervaring heb gehaald zijn een groot en mooi netwerk van mensen binnen de muziekindustrie en meer zelfvertrouwen in mijn kunnen. Ik heb in deze jaren zoveel lieve mensen ontmoet. Sommige van die mensen werden goede vrienden en ik ben voor altijd dankbaar dat ik ze in mijn leven heb. Door deze ervaring bij AB heb ik ook meer vertrouwen in mijn fotografie skills. Ik ben zeer kritisch over mijn eigen werk en ik kreeg de kans om te groeien naar iets waar ik trots op ben. Tot slot ben ik heel dankbaar voor de kans die ik heb gekregen. Er zijn zoveel mensen die samenkomen tijdens een concert.
Michelle: Als je een weekend in AB zou mogen cureren, welke artiesten zouden er dan op het podium staan?
Daria: Ik heb een voorliefde voor wat donkerdere muziek. Ik zou gaan voor Iosonouncane, mijn favoriete band aller tijden, maar ook Swans, Yves Tumor, Boy Harsher, Death Grips... . Ik zou zeker ook experimentele elektronica laten horen: Holly Herndon, Matmos, Andy Stott, Kelly Lee Owens, gevolgd door een avond vol elektronische dans uit het Midden-Oosten met Taxi Kebab, Acid Arab, Cheb Runner...
En ik denk dat we het er allemaal over eens zijn dat we na het laatste IDLES-concert meer willen.
Michelle: Wat verwacht je van je tijd in AB?
Daria: Ik zie mijn tijd bij AB als een podium om me te ontwikkelen. Elk concert dat ik al mocht fotograferen in AB voelde als een kleine wereld één avond lang. Volgend jaar wordt zeker heel speciaal!
Daria: Waren er voorstellingen in AB die je zou omschrijven als je mijlpalen? Welke waren dat en waarom?
Michelle: De eerste show die ik fotografeerde als nieuwe huisfotograaf was Little Simz. Het voelde heel onwerkelijk omdat ze een van mijn favoriete artiesten is en de show nog niet officieel aangekondigd was. Het geheime karakter van die avond maakte het extra wild. Vervolgens was er een reeks concerten vlak voor covid, toen AB echt als mijn comfortzone begon te voelen, mijn visuele identiteit vond en ik vertrouwen in mijn werk kreeg. De beelden die ik maakte van King Krule en Big Thief waren in dat opzicht een grote stap voor me. Elke 'show' tijdens de lockdown was speciaal. Het ritme van de shows was anders, er was geen drukte, er was meer tijd om contact te maken met de artiesten. En dit liet me zien dat ik beter functioneer in een omgeving met een lager tempo. Mijn favoriete lockdown show was Casper Klausen. Hij installeerde een green screen en deed veel interactie met de mensen thuis. Het was ook een heel vreemde ervaring omdat mijn foto's er niet uitzagen zoals voor het publiek thuis. Voor hen was hij aan het chillen en picknicken langs een lavastroom, en ik nam foto's van een domme man in een strak groen pak tegen een groene screen. De laatste show die ik deed was Warpaint en zij hadden een grote impact op mij. Zij veranderden mijn idee van wat het betekent om als vrouw in de muziekindustrie te werken en deden me geloven dat ik er op de een of andere manier deel van kon uitmaken. Om hun show te mogen fotograferen als AB's huisfotograaf was gewoonweg te gek. Hen ontmoeten en foto's maken waar ik trots op ben, is zonder twijfel een van de mooiste momenten van mijn leven.
Michelle: Wil je de concertfotografie op een bepaalde manier uitdagen?
Daria: Ik zou het concept van concertfotografie puur als kunstvorm willen uitdagen. Mijn grootste inspiratiebronnen zijn fotografen die echt niets unieks creëren. Dat is de richting die ik op wil.
Michelle: Afgezien van de concertfotografie, wanneer raakte je geïnteresseerd in fotografie in het algemeen?
Daria: Terugkijkend denk ik dat het feit dat ik begon te fotograferen op een iPod zeker een vroeg teken was dat ik uiteindelijk in de fotografie zou belanden.
Ik raakte serieuzer geïnteresseerd in fotografie in mijn eerste universiteitsjaren, via mijn eigen probeersels en het verkennen van de fototentoonstellingen in Moskou. In 2016 liep ik stage in de educatieve afdeling van het Rencontres d'Arles fotografiefestival, en die ervaring heeft mijn visuele horizon echt verruimd. Covid was ook een mijlpaal, in die tijd raakte ik geïnteresseerd in fotografie bij weinig licht en begon ik rond te lopen met een zaklamp met kleurgels erop. Ik miste de sfeer van de concerten zo hard
Michelle: Hoe zie je jouw rol als concertfotograaf binnen het enorme web van de concertindustrie?
Daria: In zekere zin hebben we echt privileges. We komen naar de show als alle voorbereidingen achter de rug zijn, en mogen genieten van de dingen waar we het meest van houden - live muziek en fotografie! Daar staat de enorme verantwoordelijkheid tegenover om de magie vast te leggen die de artiesten en de mensen achter de schermen creëren.
Michelle: Ik kende je werk al omdat je deelnam aan de workshop die ik in Trix gaf. Hoe heb je besloten de workshop te volgen?
Daria: Tegen de tijd dat ik de aankondiging had gezien voor de workshops in Trix had ik al een paar concertfotosessies gedaan in Het Bos in Antwerpen en was ik absoluut geobsedeerd geraakt door concertfotografie. De ongezonde lading YouTube content die ik verslond, liet me achter met meer vragen dan antwoorden, dus toen ik deze workshop op het programma van Trix zag staan klikte ik nog nooit van mijn leven zo snel ergens op! Ik was ook erg enthousiast om een workshop te volgen van een vrouwelijke collega-fotograaf, en jouw foto's hebben me echt geïnspireerd en geboeid. Beste beslissing ooit!
Daria: Wat zijn je plannen voor de toekomst?
Michelle: Op dit moment probeer ik uit te vinden wat mijn visuele stem is buiten de concertfotografie. Ik had het geluk om samen met negen andere fotografen in een project met Breedbeeld terecht te komen. Hiermee werken naar een groepsexpositie die doorgaat volgende lente. Ik kijk ernaar uit om te leren en te experimenteren op nieuwe manieren...
Met dank aan Canon Belgium
