Arno, le plus beau, is naar boven, overleden, het zeegat in… Naast alle terechte media-aandacht voor deze indrukwekkende muzikant, probeer ik hieronder nog iets toe te voegen, als promotor in zijn geliefde AB én als ex-tourmanager van mijn geliefde T.C.Matic. 

door Marc Decock / © Willem Govaerts

Allicht maakte ik Arno voor het eerst mee in de Velodroom van Oostende? Niet meer zeker, lang geleden. Tjens Couter, met de ook dapper overleden Paul Couter enthousiasmeerde mij alvast helegans in het Leuvense Stuk, met Arno letterlijk op zijn sokken.

Telefoons met draaischijven

Enkel jaren later werd het nog beter toen, Oh La La La, T.C. Matic gelanceerd werd en we (vooral Eric Meersmans, de huidige AB Horecamanager en mezelf) al eens meetrokken als roadie. Na een ongeval en drie maanden revalidatie promoveerde Arno mij tot tourmanager. Merci godverdomme! Misschien was ik de eerste van dit land, denk ik dan graag? Boeiende tijden: nog geen computers, noch fax, of gsm, gps, lokale tourbussen… Wel nog veel telefoons met een draaischijf, veel landsgrenzen en teveel diverse valuta, plus vermaledijde douanedocumenten als dat carnet ATA… Gelukkig was er nog de post, en copycenters bestonden ook al. Dan wel nog even nabellen of iedereen alles ontvangen had?

Vooral op de as Scandinavië-Nederland-België-Frankrijk toch zo’n 300 felle concerten kunnen doen lukken en gretig meegenieten, ook al in de AB, toen nog met kleedkamers onder de scène. Enkel dat ene laatste concert in het roemruchte Christiania-Copenhagen zag de groep niet zitten, we vonden zelfs de zaal niet ‘tusschen al die dope’: de enige keer dat we na aankomst vrij snel verder naar huis trokken (en daar ‘onder ons voeten kregen’.)

Ook spannend was dat uitgeregende Duitse festival toen headliner Rod Stewart met ons wou ruilen. Tevergeefs, en toen ook geleerd dat je dan best als voorlaatste optreedt: eerst hopelijk nog wat zon, dan de lichtshow opentrekken, nog niet te koud, het publiek nog niet te zat en je bent weg voor de files.

Jean-Marie heeft nog altijd mijn klakke

Maar wat kon ik voor Arno doen? Bij T.C.Matic was er een ritueeltje net voor het concert: dan verscheen op het podium een soort tourmanager met veel zwarte tape om de micro vast te plakken aan het statief. Daar ging al enige dreiging van uit, denk ik ook graag, en dat statief ging tijdens het concert sowieso nogal eens alle kanten uit, ook naar voor, richting publiek.

Ondertussen zelf snel weer opzij, in de coulissen, opletten én kicken. Rudy die de graafste drumpartijen speelde en ondertussen nog kon ‘een oogske trekken’, felle Ferre die ooit ‘te snel’ speelde want een mooie madame voor hem, super Serge die immer de nieuwste keyboards wenste (en dus heb ik nu nog altijd zijn Korg MS-20), stergitarist Jean-Marie die hopelijk nog altijd mijn ’klakke’ alias pet heeft (mijn ‘dichte mémé’ Hélène Willaert had een Coiffure annex ‘klakkewinkel’, maar dit geheel terzijde, we gaan niet sentimenteel doen.)

In de prachtige Charlatan documentaire op Canvas beweert Arno dat het T.C. Matic geluid je pruik kon wegblazen. In Nederland hoorde ik ooit: ‘nou je kunt er tegen leunen’. We werkten hiervoor nauw samen met het Limburgse EML en die hadden ineens basluidsprekers die ook voor rampenfilms werden gebruikt op de kop kunnen tikken: daverend succes als het ware.

Maar wat kon ik nog voor Arno doen? Alleszins na een show haar telefoonnummer gaan vragen als ik merkte dat hij wel veel interesse had in een lokale schoonheid. We moesten s’ anderendaags op tijd weer weg, liefst samen.

LP’s voor de douaniers

Nog deze anekdote: de nachtferry Stockholm-Helsinki met twee discotheken en veel volk dat feitelijk alleen maar op die boot wilde feesten. Staat daar een kloeke Belgische groep rock ‘n roll te wezen en verschijnt onze buschauffeur in compleet Tirolerkostuum op de dansvloer: bingo, meteen prijs met een opvallende blondine! Toen trouwens ook eens binnengesprongen bij EMI Finland maar die zaten niet meteen op ons te wachten. Bij EMI België konden we voor een tournee wel altijd terecht voor video’s (Conan The Barbarian deed het goed in de toerbus) en een stapel gratis lp’s (desnoods van Cliff Richard) om douaniers milder te stemmen.

Pauze! Dat legde deze tourmanager ook op voor de teamspirit: 15 minuten voor en na geen bezoek in de loge, enkel dé bànd. Bij het verpletterende Seaside concert had Arno zich voor het concert trouwens laten inbinden, de ontlading op het podium was des te intenser. Ooit Oostendse legende Freddy Cousaert zo proberen tegen te houden. Na zijn een ‘hoa je hie mien tehen oedn’ is dat niet gelukt.

Grotere podia bleken trouwens nooit een probleem, integendeel, maar kleiner opstarten was ook best geestig, in het bijzonder met de vrij revolutionaire, hitsige witte belichting door Danny Willems of Marcel Vanthilt, desnoods met amper zeven (veel te warme) spots.

Waarom toerden we trouwens Scandinavië in de winter? ‘Dan moe je thuus nie stookn’. Waarom was Arbeid Adelt zo’n prima voorprogramma? Twee man op het podium, ‘vrienden van het huis’, ook plezant baanbrekend en desnoods kon Marcel na hun eigen set inderdaad ook nog het licht doen!

Er was uiteindelijk die finale tour met Simple Minds, maar daarvoor ook al een serieuze poging met PIL, dat was allicht leutiger geweest.

Met ABBA in de platenbak

Wat konden we nog voor Arno doen? Ondertussen verder onder zijn eigen ronkende voornaam, waarmee hij in de platenbakken dicht vooraan bij zijn favoriete ABBA stond. Spetterende uitverkochte concerten organiseren in de AB werden hoogtepunten. Met als persoonlijke topper kunnen meehelpen aan zijn recentere Tjens Matic project, alias het vetste uit zijn hele carrière samengebald. Tot en met dat trio (laatste) concerten januari 2020 met Paul Couter telkens als voorprogramma. Beide spitsbroeders wisten toen al van hun kwalen.

Arno was daarenboven danig begaan met Kom Op Tegen Kanker, Amnesty International, het politiek geladen 0110… Axelle Red of Tom Barman waren dan welkom, maar Arno deed het tevens geestig met Adamo, Rocco Granata… zelfs Eddy Merckx!

Of nog even persoonlijker: Ha Ha was altijd al mijn favoriete track, telkens zeer vereerd als ze daar mee afsloten.

Of nee wacht: mijn jongste Vivian Lili is geboren op zaterdag 2 juni 2007. Dat was eigenlijk gepland voor vrijdag 1 juni maar zo konden de mama en de gynaecoloog die vrijdag eerst nog eens naar een Arnoconcert, wel achteraan op het balkon. Arno die zaterdag toen ik het meldde: ‘en is het water gebroken binst het concert?’ Nee dus, womanizer, wel goed bedacht.

En ergens rijdt er nog een rode Berlingo rond met achteraan dé originele T.C.Matic sticker! Zo van die details.

Arno in de AB is trouwens ook technisch directeur Marc Vrebos die T.C.Matic ooit in Leefdaal boekte, of artistiek directeur Kurt Overbergh die, nog jong, hiervoor naar Hof Ter Lo trok en Arno niet meteen herkende: hij stond naar het voorprogramma te ‘letten’, of Bram ‘van het geluid’ zowel bij AB als Arno… Of of… bye Arno0° ‘t is of.’

En meer vertellement elders.

Tenzij nog dit: in AB is er voor eeuwig een T.C. Matic: Team Communicatie, Marketing & Ticketing! ‘K zwèrnt!

Merci hotverdomme, ook voor die verbluffende finales!

Marc Decock