Yeasayer houdt van België en de Belgen, ja, die houden van Yeasayer. Meer zelfs: Yeasayer houdt van AB en dit huis houdt van Yeasayer. Bewijsstuk I: dit is alreeds Yeasayer’s derde AB-passage sinds hun podiumdebuut in de AB Club in ’08. Bewijsstuk II: in ’10 bracht Yeasayer een album uit getiteld: ‘Live At The Ancienne Belgique’. Point proven.

Yeasayer is zo’n band die zichtbaar moeiteloos alle mogelijke genres en trends absorbeert en daarna een allesomvattend geluid weet neer te zetten. In de eerste plaats lukt hen dat omdat de 3 groepsleden dromerige, avontuurlijke multi-instrumentalisten zijn. En dat levert dan het soort albums op dat ons hoopvol stemt over de toekomst van de muziek. Dat was zo met hun debuut ‘All Hour Cymbals’ (’07) en die analyse ging zeker ook op voor de meer pop georiënteerde opvolger ‘Odd Blood’ (‘10). Samen met MGMT en Vampire Weekend vormt Yeasayer dan ook de heilige drievuldigheid die het muzikale vrijheidsdenken uit - opgelet triviajagers: het door de Nederlanders als Breuckelen gestichte - Brooklyn anno 2012 vertegenwoordigt. Hun jongste te verschijnen album ‘Fragrant World’ ziet alvast het daglicht op het einde van de zomer. De band hierover: “This is not a dish of pop rocks like ‘Odd Blood’, instead ‘Fragrant World’ is something much weirder and darker. It’s like a demented R&B record or like an Aaliyah album if you played it backwards and slowed it down. Or David Bowie's 'Lodger'. Those two are major influences." Benieuwd!

Klik hier voor de SoundCloud Widget.

“Yeah” riep Yeasayer hardop toen we BRNS voorstelden om hen te laten opwarmen komende zaterdag als support. Opwarmen? Dit voelt eerder aan als een heuse double bill, want het Brusselse BRNS was één van de jongste revelaties van het Autumn Falls festival afgelopen weekend.

En BRNS is nog steeds dat Brusselse kwartet dat op relatief jonge tijd heel wat harten wist te veroveren. BRNS (spreek uit: Brains) is indie as fuck en wist reeds te imponeren als support van Suuns, Django Django en Cloud Nothings. Hun muzikale recept? Een genadeloos strakke ritmesectie, pompende baslijnen, kruisende laagjes orgel en gitaar die aan mekaar gebonden worden door verknipte koorzang,... Je kan niet anders dan volgen, ook al is de eindbestemming niet te betrouwen. Welkom in een wereld vol claustrofobie, tribale dans en overstuurde hersengolven.