White Lies komen net piepen maar hebben nu al alles van de groten! Het zijn jonge veulens die het zeer ernstig nemen. Alle nummers op hun debuut ‘To Lose My Life’ (2008) hebben verval en aftakeling als thema. 'Het leven is geen feestje.', zegt Charles Cave daarover in een interview, 'Het is niet erg om verdrietig te zijn.' Klopt. Joy Division, Echo & The Bunnymen, Interpol en Editors hebben al eerder bewezen dat rampspoed en tristesse tot fantastische muziek kunnen leiden en dus volgt White Lies dat spoor. Hun naam betekent trouwens ‘leugen om bestwil’. De Londense twintigers brengen begin 2008 een eerste single uit en breken in het najaar helemaal door met ‘Death’. Een Afrekening-hit die ’To Lose My Life’ in de Ultratop piloteert en die de groep een uitverkochte zaal bezorgt tijdens haar eerste passage op Belgische bodem. Charles Cave (bas), Jack Brown (drum) en Harry McVeigh (zang) laten een zeer frisse wind waaien door de post-punk. Hun innovatieve teksten en eigen sound worden gesmaakt. Live weten ze fans zo intens uit te pakken dat sommige fans er een traan van moeten pinken. Op vrijdag 3 juli staan ze dan ook terecht op de Main Stage van Rock Werchter. En in het najaar komen White Lies terug voor een concert in de Ancienne Belgique. Afspraak daar op donderdag 29 oktober!

White Lies - Death