Op 19 juni 2014 vieren Violent Femmes in de Ancienne Belgique de éénendertigste verjaardag van hun klassiek geworden debuut. Een unieke gebeurtenis voor de groep die de laatste jaren slechts sporadisch optrad.

Veertigers die beweren dat er in de jaren tachtig geen authentieke muziek gemaakt werd, hebben toen duidelijk niet ten volle geleefd. In 1983 brachten de Violent Femmes hun tittelloos debuutalbum uit met tien rauwe songs die op een eerlijke wijze de twijfels van ieder opgroeiende tiener in kaart brachten. Het geluid van dit akoestisch punktrio is niet hip, maar tijdloos. “Violent femmes” kan net zo goed in de jaren 60, 90 of het heden opgenomen zijn en wordt in de hele Westerse wereld door onzekere buitenbeentjes in de armen gesloten.

‘Blister in the Sun’, ‘Kiss off’, ‘Please Do Not Go’, ‘Add It Up’, ‘Confessions’, ‘Prove My love’, ‘Promise’, ‘To the Kill’, ‘Gone Daddy Gone’ en ‘Good Feeling’ klinken dertig jaar na datum nog geen spatje verouderd. De LP blijft gestadig verkopen. Het is de enige plaat in de Billboard-geschiedenis die goud verwierf vier jaar na zijn release (en platinum acht jaar erna). De plaat werd tweemaal heruitgebracht: in 1987 met twee extra nummers en in 2002 met extra demo’s en een volledige live-cd. In augustus 1991 haalde ze eindelijk een plaats - nummer 171 - in de Billboard 200.

De groep begon hun carrière al buskend in de straten van Milwaukee. Geïnspireerd door Gene Vincent and the Blue Caps en de Velvet Underground rockten ze feller dan gelijk welke akoestische groep op onze planeet. Toen ze voor een zoveelste keer geweigerd werden voor een auditie in een lokale club, besloten ze om vlak voor de club te spelen, terwijl de hoofdact van de avond arriveerde. Chrissie Hynde inviteerde hen binnen en die avond speelden ze het voorprogramma van The Pretenders. Dat leidde tot andere voorprogramma’s (Richard Hell) en extatische recensies in de New York Times. Na de release van hun eerste plaat waren ze decennia lang een vaste waarde in elke zichzelf respecterende concertzaal of festival.

Acht jaar na hun vorige passage in de Ancienne Belgique spelen ze er op 19 juni 2014 het beste uit hun acht platen tellend oeuvre. Gordon Gano, Brian Ritchie en nieuwkomer Brian Viglione (tevens drummer van The Dresden Dolls) zullen hun liefde voor Amerikaanse muziek uitschreeuwen terwijl ouwere jongeren en hun opgroeiende tieners uit volle borst meebrullen van “I take one one one, cause you left me” tot aan “ten, ten, ten, ten for everything, everything, everything, everything”. De voorverkoop start nu. Liefhebbers van ‘American Music met een hoek af’, weten wat hen te doen staat.

“Good time music zonder pretenties” volgens Focus Knack. The Rhythm Junks, de band rond de beste mondharmonica speler van de lage landen en verre omstreken Steven De Bruyn, komt de AB opwarmen voor Violent Femmes op donderdag 19 juni. Hun concerten spelen zich af op het snijpunt van rootsrock, blues, jazz en pop. Alles volledig in het teken van vakmanschap en ultiem speelplezier.

The Rhythm Junks in huidige bezetting zijn drie muzikanten (harmonicaspeler Steven De bruyn, bassist Jasper Hautekiet en drummer Tony Gyselinck), drie generaties, allemaal met dezelfde passie muziek, met ieder s zijn eigen favoriete genre, die binnen de band en op hun meest recente plaat “Beaten Borders” (2013) versmelten tot een compact en solide samenspel, met uitgepuurde grooves en flinke dosis zelfzekerheid. Geen rock, blues, jazz, pop of funk, maar tegelijk weer wel. En dan De bruyns gezuig en geblaas, doorlopend voortreffelijk. Droog, uitgekiend, broeierig, speels… Dat is The Rhythm Junks!