Een decennium lang al kloppen Vlaamse topartiesten bij hem aan: van Kommil Foo via Clouseau tot Milow. En het is met graagte dat hij hen voorziet van gevoelig gitaarwerk en achtergrondgezang. Maar op die grote podia, met schreeuwende fans en flitsende camera’s, dringt het stilaan tot hem door: hier droomde Vanstiphout niet van als tokkelende tiener.

Het is tijd om af en toe los te komen van wat hem wordt opgelegd. Zelf songs te schrijven. Zelf de confrontatie met het publiek aan te gaan.
Kortom: Vanstiphout wil eens in de spits staan. Niet om te scoren met het grote gebaar, want zijn muziek vermag geen show. Wel om te verleiden in eenvoud. Soberheid, daarin kan Vanstiphout het verschil maken. Live verkiest Vanstiphout de ultieme vrijheid. Bij andere bands speelt hij nog altijd ‘in dienst van’, maar als spits doet hij het liever solo. De pure passie van een rasmuzikant die zijn eigen verhalen wil vertellen.