Zo zouden The Faces, CCR en Led Zep anno ’14 klinken!
Met de verwijzingen (richting The Black Crowes, Lynyrd Skynyrd, The Faces, Deep Purple en Creedence Clearwater Revival), de buzz van over de plas (ze parkeerden hun gelijknamige debuut op nummer 12 in de Britse charts) en de trofeeën op de schouw (Best New Band op The Classic Rock Awards ’13 waar Black Sabbath met drie stuks de grote slokop was) zit het bij The Temperance Movement alvast helemaal snor.
Ze brengen compromisloze blues rock die ons onderdompelt in de rauwe, opzwepende late 60’s, early 70’s gitaarsound van giganten als Led Zeppelin en The Rolling Stones. Regelrechte Britse cock rock met hier en daar een gevoelige tegelplakker à la Rod Steward of zelfs Ryan Adams die het testosterongehalte op de plaat mooi onder controle houdt. Bassist Nick Fyffe speelde nog bij Jamiroquai ten dans terwijl drummer Damon Wilson de vellen beroerde bij Ray Davies, Feeder en The Waterboys. Maar de trekpleister is frontman Phil Campbell die met zijn doorleefde, schuurpapieren strot de show (en gegarandeerd een pak vrouwenharten) steelt.
“Thank Jebus for this debut album from The Temperance Movement. Part of me suspects that several members of this band were orphaned as children and nursed for months at Ronnie Woods' man-breasts. Unpretentious, compelling stuff!” lezen we op muziekblog The Quietus en dat er minder interessante ‘man boobs’ zijn om door ‘genursed’ te worden is een feit!