The Art of Noise: Merzbow + Liturgy + Sightings

In 1913 schreef de Italiaan Luigi Russolo zijn futuristisch manifest The Art of Noise (L’Arte Dei Rumori). Russolo bouwde tevens muziekinstrumenten waaronder de Russolofoon alsook 'intonarumori' ofte ‘lawaaimachines’. Moest hij niet in ’47 gestorven zijn, dan zou hij zich anno ’11 ook deze avond schaamteloos laven aan noise, blackmetal en scherpe elektronica (die overigens meer met elkaar gemeen hebben dan u denkt).

20u00 - Sightings (US)
“With a deep reach beyond the spirit of their influence from greats like Birthday Party, Dead C and Jesus Lizard, ‘City of Straw’ finds Sightings working at the peak of their creative powers.” (Time Out)
“Like Wolf Eyes trying to cover Joy Division.” (Pitchfork)

Sightings staat garant voor withete zinderende (bij momenten abstracte) noise met punkrock en industrial invloeden. Denk Throbbing Gristle, SPK, Wolf Eyes alsook Oneida. Het is trouwens in Oneida’s Ocropolis’ - zeg maar hun arty multidisciplinaire studio/performance ruimte in Brooklyn – waar Sightings hun zevende album en hoogvlieger ‘City Of Straw’ opnam. Dit album verscheen dan ook niet toevallig op Brah Records, het label van Oneida. Dit trio huist overigens in Brooklyn, bestaat inmiddels meer dan 10 jaar en mag Andrew WK en Thurston Moore tot hun fans rekenen.

21u00 - Liturgy (US)
Nog meer goed volk uit Brooklyn: Liturgy. Een kwartet dat grossiert in black metal pur sang, zonder echter de uiterlijke kenmerken. Hun debuut ‘Renihilation’ verscheen in ’09 en werd opgehemeld door zowel Pitchfork als The New York Times. Ze citeren zowel minimalist La Monte Young als componost Glenn Branca en Nusrat Fateh Ali Khan als invloeden, maar dat herken je enkel op de kleinde interludes tussen de vuile lappen black metal. Frontman Hunter Hunt-Hendrix (wat een naam!) schreeuwt over de apocalyps en zijn teksten zijn nihilistisch, maar het geheel klinkt wel als een rijpe garage band of een noise-artiest op zijn hoogtepunt die de grenzen van de black metal verlegt middels een experimentele schwung. Dit voorjaar verschijnt via Thrill Jockey de opvolger ‘Aesthethica’. Als u het huwelijk tussen Burzum en Lightning Bolt genegen bent: dit is uw ding!

22u00 - Merzbow (JP)
Kniel eerbiedig neer, want Masami Akita aka Merzbow, de Grote Japanse Noise God heeft de eer om de laatste noten van Domino # 15 in te luiden. Sinds ’79 is Merzbow – de naam is afkomstig van Merzbau, een bouwwerk van dadaist Kurt Schwitter - aktief en heeft sinds dan een stroom aan releases uitgebracht. Geen kat weet hoeveel. En als u het wél weet, bent u volgens ons krankzinnig. 252 studio-albums lazen we ergens. De teller voor live-albums staat op pakweg 60. In ’00 bracht Atika een 50-cd tellende boxset uit (‘Merzbox’), een overzicht van zijn beginperiode tot ruwweg eind jaren negentig. Afgelopen jaar bracht hij de 12-cd box ‘Merzbient’ uit met ‘rustiger’ materiaal. Wij eren zijn album ‘1930’ (op John Zorn’s Tzadik label) alsook ‘Satanstornade’ (op Warp mét als catalogusnummer 666), een samenwerking van Masami Akita met Russell Haswell. Daarnaast is Akita als veganist een felle verdediger – net zoals Paul McCartney – van de PETA (People for the Ethical Treatment of Animals). Laat de discussie maar alvast opnieuw starten of zijn analoge of digitale periode nu weer de beste is…

SOUNDTRACK BY... DENNIS TYFUS @ AB Club

►►► DOMINO FACTS…
Noise, daverende elektronica of drones waren geen buitenbeentjes op de afgelopen edities van Domino, maar eerder een onderliggende constante. Hoogtepunt was zondermeer inspirator, legende en (zo bleek die avond) bijzonder aimabele man Lou Reed die in de geest kwam spelen van zijn fel verguisde album ‘Metal Machine Music’ uit ’75 dat anno 2010 toegankelijker en ritmischer dan ooit klonk.
Maar het kon radicaler. Wolf Eyes gaf in ’06 voor een uitverkocht huis een uppercut van jewelste aan het Mogwai publiek. Even radicaal was noise fetisjist Russell Haswell die als opwarmer voor Autechre in ’10 zijn destructieve en abstracte noise het glazuur van menig gebit deed breken. Ook John Wiese (’05), het Weense Radian (’03) en het Zwitserse Steamboat Switzerland (’01) deden het woord radicaliteit alle eer aan.
Veel ritmischer ging het er aan toe met Black Dice die tweemaal aantraden (in ’04 en in ’06). Ook Fuck Buttons (’10), favorieten van Portishead, wisten hun noise kwasi als pop te verkopen en Health (’09) injecteerde hun noise met heerlijke ritmiek.
Sunn O))) triomfeerde tweemaal. Voor het eerst in de ABclub in ’05, nadien ook in ’06. Stephen O’ Malley stelde tevens tentoon (met Seldon Hunt) en presenteerde speciaal voor Domino een ‘moog ceremony’ mét als onaangekondigde special guest Julian Cope.
Nog eervolle vermeldingen: Magik Markers in ’06, de straffe set van A Place to Bury Strangers (’09), het Japanse Boris (’06) alsook The Ruins (in ’99), jaren voor Mike Patton dit Japanse duo omarmde op zijn Ipecac label of jaren voor Matt Groening (The Simpsons) hen uitnodigde toen hij All Tomorrow’s Parties mocht cureren in ‘10.
Een mooie afsluiter: de last gig ever van Somnabula (in ’04 als opener voor Peaches), het satanische nevenproject van niemand minder dan Mauro Pawlowski (die meteen de meest presente Domino-Belg was in projecten/verschijningen als The Love Substitutes, Monguito en Mitsoobishy Jacson).