Zwarte doos is het derde album van Niels Boutsen, de man achter Stoomboot. Hij won in 2011 de Nekka-kleinkunstwedstrijd en stond op het podium met mannen als Zjef Vanuytsel, Jan De Wilde en Kommil Foo. Hij is intussen vijf jaar onderweg en vindt moeiteloos zijn plaats in het hedendaagse kleinkunstlandschap.

Veel is er in die vijf jaar (niet) veranderd. Boutsen is een twentysomething met een gitaar die liedjes schrijft over de dingen die hem bezighouden. Zou hij het kunnen, zou hij een volle baard laten staan maar voorlopig hebben de kleinkunsthelden uit de jaren zestig dat streepje op hem voor.

Stoomboot en Storm, de eerdere twee albums van Stoomboot, werden dagboeken over vrouwen die hij niet kon krijgen. Dat was logisch: in zijn studententijd belandde hij van het ene in het andere amoureuze avontuur en kon hij niets anders dan zich over te leveren. Zijn zwarte doos zat vol liefdesperikelen en de bijhorende humor en zelfrelativering.

Ondertussen is Boutsen afgestudeerd, werkt hij een paar dagen per week als geschiedenisleraar en heeft hij de vrouw van zijn leven gevonden. Dat zorgt voor ruimte en plaats. Ruimte in zijn leven en plaats in de zwarte doos voor andere verhalen dan de zijne.

Zoals bijvoorbeeld: een manifest tegen het overtollige lawaai dat trolleys genereren, een ode aan de plek waar hij als student sliep, een blik op de wereld na Trump en de Brexit, een liedje over koffie, het verhaal van zijn vader en een aantal liefdesbetuigingen aan de vrouw die hij wél kon krijgen. Eenvoudig. Zwarte Doos is een plaat geworden over het wereldbeeld van Stoomboot.

Ook live opent de Zwarte Doos zich op meesterlijke wijze. Of het nu met band of solo is, de liedjes borrelen op en komen binnen bij wie het genot van het luisteren graag koestert.

· Niels Boutsen elektrische gitaar, zang en productie
· Mathias Moors bas
· Geert Mariën drums
· Luc Weytjens keys, opnames, mix en mastering