“De nieuwe Hawley is intens, hypnotisch en ongeborsteld.” (Focus Knack)
“Eentje voor de eindejaarslijstjes.” (De Morgen)
“Een juweeltje van een gevoelig man in een wilde bui.” (Humo)

De uit Sheffield afkomstige Richard Hawley speelde ooit nog een tijdje bij Pulp, aan de zijde van zijn vriend Jarvis Cocker. Het was diezelfde Cocker die Hawley er van overtuigde om zijn home recordings serieus te nemen en uit te brengen. Dat was in ’00. Zijn album ‘Lowedges’ (’03) leverde hem niet meteen een publieke doorbraak op, maar wel lofbetuigingen van o.a. Coldplay, Radiohead en R.E.M. Toen Hawley in ’06 zijn nominatie voor de fameuze Mercury Prize aan zijn neus zag voorbij gaan ten voordele van The Artic Monkeys, reageerde Alex Turner publiekelijk: "Someone call 999, Richard Hawley's been robbed!" Het wederzijdse respect resulteerde zelfs in een samenwerking (google: The Death Ramps).

Inmiddels groeide zijn muzikale CV uit tot één uit de duizend. Zijn album ‘Truelove’s Gutter’ uit ’06 was volgens Mojo ‘Record of the Year’ en Banksy koos ‘Tonight The Streets Are Ours’ als titeltrack voor diens ‘Exit Through The Gift Shop’. Samenwerken deed hij tussendoor vlotjes met o.a. Robbie Williams, Nancy Sinatra en Elbow.

En toch: het publiek viel - nog niet - massaal voor hem. Zijn jongste – alweer (inter)nationaal fel gelauwerde – 7de ‘Standing At The Sky’s Edge’ zou daar finaal verandering in moeten brengen. En wij zien geen enkele reden waarom niet. De romantische ballads die Hawley steeds weet te croonen, worden hier geïnjecteerd met een flinke scheut withete meeslepende rock. Fans van Mark Lanegan: dit is uw ding! Hawley staat eindelijk aan de rand van zijn publieke doorbraak.

Support wordt de door Richard Hawley gelauwerde band Smoke Fairies. “Frankly the best thing I have heard in years" zei hij ooit. Hun in folk en blues gedrenkte sound overtuigde ook Jack White die hen als eerste Britse band een single liet opnemen voor zijn label Third Man Records. Ook Bryan Ferry en Laura Marling zijn fan en namen hen mee op tournee.