Een van distortion, fuzz en feedback doorweekte aankondigingstekst! Ik zal het jullie besparen, maar dat verdienen deze iconen van de shoegaze wel.

Tweeëntwintig lange, stille jaren deed My Bloody Valentine erover, ze verdwenen even van de muziekplaneet tussen mid 90 en mid 2000 mede door omzwervingen bij Yo La Tengo, Primal Scream en Dinosaur Jr., om een opvolger voor het magistrale ‘Loveless’ klaar te stomen.Een plaat alom bejubeld en beschouwd als één van de beste van de 90’s, hemelse pokkeherrie, melodieuze noise (het kan!) gedrapeerd over de ijle zang van Kevin Shields en de immer ravissante Belinda Butcher…

Een meesterwerk opvolgen waaruit verschillende nieuwe muziekstromingen zoals postrock, dream pop en zelfs emorock ontkiemden is altijd een hachelijke onderneming maar mbv slaagde erin om de wereld opnieuw met verstomming te slaan met een mokerslag van een derde: ‘m b v’. Toen het Brits-Ierse collectief hun nieuwe plaat op zaterdag 2 februari 2013 lanceerde crashte hun website onder de massale belangstelling en het duurde dan ook niet lang voordat de goeie kritieken zich opstapelden:

“The songs on m b v are more melodically complex, intriguing and often pleasing than anything he has written before.” (The Guardian)
“It sounds amazing, and represents an astounding return.” (BBC Music)
“M b v is a successful return.” (The Wire)
“This, finally, is the stuff people have been waiting a young lifetime to hear.” (The Observer)
“MBV is not really an album at all, but an oeuvre in fast-forward.” (NME)

Zelfs het immer kritische Pitchfork bekroonde de langverwachte langspeler met een majestueuze 9.1 op 10. Met een iets grauwer geluid en in één song een klein drum-‘n-bass experiment stappen de shoegazers de eenentwintigste eeuw binnen, maar hun handelsmerk – ijle zang en vervormde gitaarlagen – blijft, gelukkig maar, intact.
In 2009 donderden ze over het Pukkelpopse weiland met een oorverdovende, maar sublieme set vol “hemelse teringherrie uit een gitaar” volgens Humo. En het weekblad vulde dat aan met “dit is het spul waar een mens het voor doet” en “gitaren keelden, jankten en snauwden: een precisiebombardement.”

Het is jaren geleden dat My Bloody Valentine nog eens in een Belgische zaal stond, de laatste keer AB was in –hou je vast, we worden oud- april ’92. Dat het luid zal zijn is zeker, dat het fantastisch zal zijn ook. Zekerheden maken het leven soms toch simpel en mooi!