“*****” … “The first great album of 2013.” (The Guardian)
“9/10” … ‘This soulful debut is a stunning introduction.” (Uncut)
“****” … “Een groeiplaat met heel diepe weerhaakjes.” (De Standaard)

Man in wit maatpak. Baard. Bril. Lange zwarte haren. Zo’n beeld vergeet je nooit. Welkom in de wondere wereld van Matthew E. White! Dé man die over het hoofd gekeken werd in elke muzikale glazen bol als het over de ‘sound of 2013’ ging. Welkom ook in de wereld van Spacebomb: het label dat White heeft opgericht in de geest van het legendarische soullabel Stax. Met een heus huisorkest zoals The Bar-Keys dat voor Stax waren.

Zijn debuut ‘Big Inner’ ademt ook soul uit. En country en gospel. Denk Lambchop ten tijde van ‘Nixon’, maar ook Randy Newman, Shuggie Otis en The Band. Deze zoon van een missionaris is trouwens een blijver. Zijn label heeft reeds een kolossale output klaar liggen van artiesten gelinkt aan bands/collectieven als Megafaun en Gayngs.

Amper zeven tracks telt zijn debuut. Maar – zoals The Guardian orakelt: “White and his musicians achieve the kinds of loveliness that Spiritualized, Lambchop, Cat Power and the Beta Band have tilted at and quite often missed.”

De eerste Belgische passage missen van Matthew E. White zou alvast uw eerste misstap van ’13 kunnen zijn. We fluisteren het u in alle vertrouwen toe.

Night Beds

Gram Parsons, Mark Kozelek (Sun Kil Moon/Red House Painters) en My Morning Jacket. Daar mag u het Amerikaanse Night Beds tussen situeren Troef is zondermeer de uit Nashville afkomstige frontman Winston Yellen.

Luister even naar de track ‘Ramona’ en u weet meteen waarom AB én Matthew E. White overstag zijn gegaan.