“Het resultaat is van een nauwelijks in woorden te vatten schoonheid.”
(De Morgen over ‘Weg’)
“Het is lang geleden dat we vanaf de eerste beluistering zo zijn opgezogen door een cd, en vele luisterbeurten later jaagt de plaat nog altijd een warme gloed door ons lichaam.”
(Humo over ‘Weg’)

Vlaamser dan Jan Swerts kan een naam niet klinken. Deze Limburgse minimale pianist eert zowel Wim Mertens als Joni Mitchell als de hele golf van hedendaagse klassieke indie componisten als Jóhann Jóhannson, Max Richter en Hauschka. Zijn in eigen beheer uitgebrachte debuut ‘Weg’ (uit ’10) kreeg overal lovende recensies mee.

Bij aanvang van dit jaar verschijnt zijn tweede boreling: ‘De Anatomie Van De Melancholie’, zowaar bij een major. Wat het brede geloof in deze artiest alleen maar onderstreept. Dit album – met opnieuw prachtig artwork - grossiert wederom in verstilde pracht.
Achter de schermen steunt AB reeds een jaar lang Jan Swerts in zijn zoektocht van ‘plaat-artiest’ naar ‘live-artiest’. Swerts beschouwt optreden nog steeds als een ‘noodzakelijk kwaad’. Maar voor AB maakt hij graag een uitzondering.
Afsluiten doen we met het mooiste citaat dat we so far over Jan Swerts lazen: “De limburger heeft een geluid uitgetekend waarbij de nostalgie van pianisten als Keith Jarrett, Wim Mertens en Philip Glass versmelt met de Spartaanse sound van singer-songwriters als Mark Hollis en Nick Drake.” (De Morgen)