I H8 Camera (I hate camera) is het enigmatische improcollectief rond ceremoniemeester Rudy Trouvé. Een interviewfragment uit de Gazet van Antwerpen leest als de perfecte inleiding: ‘Rudy Trouvé begon omstreeks 2005 met I H8 Camera: “Sindsdien speelden er steeds andere muzikanten mee. We hebben niet echt een vaste bezetting en dat is een groot voordeel. Sommige leden hebben een drukke agenda of zitten met andere verplichtingen. Zo weet ik zelf op voorhand soms niet wie er die avond precies op het podium zal staan. Maar we trekken altijd onze plan. Bij impro denkt men trouwens vaak aan free jazz, maar daar zijn wij niet zo mee bezig. Er zullen wel eens jazzy elementen opduiken, maar dat is dan eerder toevallig. Bij ons passeert er van alles: funk, postpunk, rock,… Het kan echt alle kanten uit.” Ook op het vlak van zang moet er natuurlijk worden geïmproviseerd. “Ik probeer on the spot iets te verzinnen. Je zou dat als een soort slam poetry kunnen omschrijven, maar in popmuziek is er ook een lange traditie van parlando-achtige zang. Dat is dus niks nieuws.”’

Schrijver Jeroen Olyslaegers is alvast grote fan: “Het minste wat je van I H8 Camera kan zeggen is dat ze spelen, ze spelen om het spel, ze spelen om het plezier van het spel en ze hopen dat het publiek van hun speelplezier geniet. Improviseren als het leven zelve. Oorspronkelijk werd de band opgericht rond 2009, wanneer er eens één of twee leden van The Love Substitutes verstek moesten geven, maar er nog steeds een kans bestond dat de geboekte live show kon doorgaan. Ontstaan vanuit een samenloop van omstandigheden, brengt I H8 Camera dan ook pure improvisatie met een steeds veranderende line-up aan muzikanten, die zich meestal bevinden in de sferen rond het Heaven Hotel-label.” 

Hij vervolgt: “100 procent improvisatie en minstens 200 jaar ervaring op het podium. Geen songs, enkel de obscure aanwijzingen van ringmeester Rudy Trouvé (in de trant van “gij zijt vandaag een Bulgaarse trompetspeler op reis in Zuid-Afrika”) geven de richting van I H8 Camera aan. En die richting leidt de aanwezige rasmuzikanten en het publiek present naar nieuwe muzikale paden, soms met heel scherpe bochten onderweg, interessant, uitdagend en vaak briljant. Iedere jam wordt op gang getrokken door een andere muzikant die de show meeneemt richting pure noise, spaced-out electronica of solo’s op een wateremmer. Alles kan, alles mag in dit onderzoek naar de grenzeloosheid van de improvisatie.”

En na nog enkele shows: “… bij deze band hoort ge zoveel voorbijkomen: krautrock, Bill Laswell tijdens de jaren negentig, schimmige jazz (wat een mooie kleur gaf die talentvolle saxofoniste aan de sound), punk, geile seventies funk, dwarse postrock, mijmerende pop en Rudy being Rudy met de totale Rudy-zin: I don't feel like dancing.”
Wedden dat u wèl zin zal hebben?

Bandleden: Roland van Campenhout, Rudy Trouvé, Stef Kamil Carlens, Nikkie Van Lierop, Rahmat Edmons, Wim De Busser, Teun Verbruggen, Teuk Henri.
RIP Matt Watts (1987-2024)