Klaas Delrue (Yevgueni) kruipt meer dan ooit in de huid van chansonnier met zelf geschreven nummers in het Frans, aangevuld met bestaande chansons die hem inspireerden.
Dat doet hij onder de voor de hand liggende want Frans bekkende nom de plume Delrue.

Delrue beleeft zijn kinder- en jeugdjaren in het grensdorp Rekkem, waar de Franse taal nooit veraf is. Dat laatste geldt ook voor het nest waarin hij groot wordt. In de jaren twintig van vorige eeuw werkt grootvader Delrue als onderwijzer in Moeskroen en wordt er verliefd op de jongedame die in Café du Centre het middageten verzorgt. Mariette, de Franstalige dochter van uitgeweken Vlaamse ouders, valt op haar beurt voor de charmes van ‘Meester Delrue’.

Het is deze grensoverschrijdende liefde die ervoor zorgt dat vader Delrue opgroeit met de Franse radio en Franse tv (de Vlaamse was trouwens amper te ontvangen zonder sneeuw). Nog een generatie later onderwerpt hij zijn zoon – de Delrue in kwestie dus – willens nillens aan een overdosis Frans chanson. De taal van Molière was ten huize van vooral de taal van Brassens, Ferré, Brel en Gainsbourg…

Eerst was er nog sprake van een zekere indoctrinatie, maar al snel verdwenen op mysterieuze wijze steeds meer elpees en cd’s uit vaders platenkast. Vooral romantische rebel Renaud houdt Klaas fulltime aan de stereo gekluisterd en doet hem, meer nog dan My first songbook, U2 of Gorki zelf naar de gitaar grijpen. Die invloed was bijwijlen al te ontwaren in Yevgueni’s muziek en teksten, maar de grote droom – schrijven en optreden in het Frans – krijgt nu pas vaste vorm, in een Franstalig soloalbum, onder de deskundige leiding van Wouter Van Belle (Axelle Red, Gorky, Noordkaap, Kowlier, Yevgueni…), én een concert in de AB.

Op het podium brengt Delrue, zowel met zijn eigen nummers als met weldoordachte covers, één lange ode aan zijn helden: van Brassens en co via Renaud tot Noir Désir, Louise Attaque en nog recentere parels, vaak onbemind wegens onbekend. Met sober, nog steeds aarzelend, maar efficiënt gitaarspel begeleidt Delrue zijn intussen gekende, maar in het Frans nog fluisterender stemgeluid. En passant vertelt Delrue begeesterd over hoe het chanson (en de chansons in kwestie) zijn leven is binnengesijpeld, misschien wel in de stille hoop de vonk te doen overslaan.