Voor sommige uitverkochte concerten (op de concertpagina herkenbaar aan het ruilkassalogo) wordt een ruilkassa geopend. De bedoeling is om mensen die tickets zoeken en mensen die tickets te veel hebben in contact te brengen met elkaar. Heeft u tickets over of zoekt u nog tickets, koop of verkoop dan niet op straat, maar informeer aan de kassa.

Het Studio Brussel programma DUYSTER bestaat binnenkort 10 jaar. Of zoals het duo Eppo Janssen/Ayco Duyster het zelf mooi verwoordt: '10 jaren vol tomeloze weemoed en oorverdovende zoetheid. Rustig maar ongedurig'. Net zoals bij hun vijfjarig bestaan zet AB zich met veel enthousiasme in om een leuk feestje te bouwen. 5 jaar geleden deden we dat met een schitterend concert van Low, maar ook voor dit jubileum stellen we een mooie affiche samen met daarop o.a. The Low Anthem en de Belgische belofte Isbells.

Baarden en folk … krakkemikkige opnameapparatuur in afgelegen berghutten … het leverde de voorbije 2 jaar schitterende muziek op. Denk maar aan Fleet Foxes, Bon Iver, Band Of Horses en Iron & Wine. Nieuwste telg is het Amerikaanse trio The Low Anthem. Met hun album ‘Oh My God, Charlie Darwin’ spelen ze zich in één moeite in het epicentrum van voornoemde muzikale scene. Ben Knox Miller en Jeff Prystowsky maakten in 2007 al een debuut album getiteld ‘What The Crow Brings’ maar haalden pas later zangeres/multi-instrumentaliste Jocie Adams aan boord. Over hun nieuwe album schreef HUMO ‘één van de wonderlijkste plaatjes van dit jaar’. Album Of The Month en 4 sterren voor Uncut (‘A fine mix of hymnal purity and barn-storming rock’) en nog eens 4 sterren vanwege MOJO (‘the second best cabin-in-winter indie album ever made, Bon Iver wins the gold). Na een in geen tijd uitverkocht ABClub concert in september alvast eind januari terug in uw huis van vertrouwen.

‘Is dit Belgisch?’ Zo ging De Morgen terecht van start met zijn bespreking van het titelloze Isbells debuut. En er werden nog eens 4 sterren achteraan gegooid om dit project van Gaëtan Vandewoude op de kaart te zetten. Wie zoekt naar aanknopingspunten komt al snel uit bij Nick Drake, Bon Iver en Fleet Foxes maar – ook daar slaat De Morgen de spijker op de kop – het lijkt alsof Vandewoude deze warme melting pot van stijlen zelf ontdekte. Nog voor dit album uit was hing half België al aan de lippen van Isbells: ‘De Belgische Elliott Smith of Sam Beam (Iron&Wine) is waarlijk opgestaan en gaat harten veroveren' (Eppo Janssen van Pukkelpop en Duyster). ‘Een nieuwe grote belgische belofte, arcadische folk met dromerige en bezwerende akoestische gitaren’ (HUMO). Met aandrang te ontdekken Belgische belofte mét grote B die die andere grote B (The Bony King Of Nowhere) naar de kroon steekt. Zonet nog hartverscheurend in de ABClub als support bij Mark Eitzel, in januari alvast opnieuw op ons podium én terecht.

De opzwepende muziek en het aan David Byrne schatplichtig stemgeluid van het Britse Fanfarlo wisten onmiddellijk te bekoren ten kantore AB en Duyster. Nou ja, Brits, zanger Simon Balthazar is uit Göteborg Zweden en zo ontdek je al een eerste muzikale verwantschap want Fanfarlo is zondermeer voer voor fans van die andere Zweed Jens Lekman. Wanneer Balthazar samen met Cathy Lucas (viool, toetsen, stem), Justin Finch (bas), Amos Memon (drum) en Leon Beckenham (trompet, toetsen) aan de slag gaat met hun vreemde mix van instrumenten (zingende zaag, klarinet, cello, mandoline, ukulele, melodica) is ook onze favoriete knutselaar Sufjan Stevens nooit ver weg. Dra verrijst de groep uit de blogosfeer waar ze op handen werden gedragen en verschijnt het debuut ‘Reservoirs’ dat werd opgenomen in de US onder het goedluikend oog van producer Peter Katis (The National, Interpol).

‘Naar de portables luisteren is als op reis gaan zonder kompas of wegenkaart’. Dat schreef De Morgen naar aanleiding van hun album ‘Topless Is More’ uit 2007. Zonet verscheen de opvolger ‘John Terra’ en wederom is er geen etiket op te plakken zonder jezelf in een knoop te lullen. Enig duidelijk ingenomen standpunt was deze keer het verbannen van digitale loops en zo zich volledig te concentreren op het organisch schrijven van songs. Eppo Janssen en Ayco Duyster zijn grote fans en dus mocht de band niet ontbreken op hun feestje. Speciaal voor de gelegenheid zullen de portables een Duyster klassieker naar hun hand zetten. Zoek de cover!

Als kers op de taart heeft nu ook Lou Barlow zijn komst naar het Duyster feest bevestigd. Bij het grote publiek is Barlow uiteraard bekend als bassist bij Dinosaur Jr. maar eind 2009 verscheen van hem een tweede solo album getiteld ‘Goodnight Unknown’, opvolger van het 5 jaar oude ‘Emoh’. Op ‘Goodnight Unknown’ kreeg hij muzikale hulp van Dale Crover (The Melvins) en Lisa Germano en serveert hij een resem prima songs.
De voorbije 20 jaar was Barlow bovendien het brein achter de lofi iconen Sebadoh en Folk Implosion. Zijn bijna-solo werk bracht hij dan weer uit onder de naam Sentridoh, en ondertussen vond hij ook nog eens de tijd om een splitalbum op te nemen met onze eigenste Rudy Trouvé (‘Subsonic 6’). Echt een bezige bij want de laatste 2 jaar nam hij 2 nieuwe Dinosaur Jr. albums op en tourde er intensief mee de wereld rond.

Met het Amerikaanse Brown Bird is de affiche rond de 10e verjaardag van het Studio Brussel programma Duyster helemaal rond. Brown Bird brengt een vrij klassieke mengvorm van americana, folk en roots, en delen in januari de tourbus met The Low Anthem.

De fijnproever in elke Duysterluisteraar (van Dale, eat your heart out) kan de ganse avond in de vernieuwde StellABar (voorheen Foyer) 2 schitterende DVD’s ontdekken die het Duysterteam nauw aan het hart liggen:

‘Empires Of Tin’ is een coproductie tussen het Weense Internationale Filmfestival en de Amerikaanse regisseur Jem Cohen. Deze multimediafilm is geïnspireerd op de novel ‘The Radetzky March’ van Joseph Roth en bevat muziek van wijlen Vic Chesnutt (een eerbetoon als het ware), leden van Thee Silver Mt. Zion, Guy Picciotto van Fugazi en Eric Craven van Hangedup.

‘You May Need A Murderer’ is een documentaire van de Nederlander David Kleijwegt die Alan Sparhawk van LOW en zijn echtgenote (en tevens bandlid) Mimi Parker in hun dagelijkse leven volgt. Hoewel de huiselijke sfeer en het Mormoonse geloof de rode draad vormen, komen Alan’s drugsverslaving en psychische problemen ook aan bod. Toch staat deze documentaire inhoudelijk mijlenver van Metallica’s ‘Some Kind Of Monster’, geloof ons.